Τίτος, Φλάβιος Βεσπασιανός

(Flavius Vespasianus Titus, Ρώμη 39 μ.Χ. – Άκουε Κουτίλιαι 81). Ρωμαίος αυτοκράτορας. Ακολούθησε το στρατιωτικό επάγγελμα, όπως και ο πατέρας του Βεσπασιανός, και διακρίθηκε ως στρατιωτικός διοικητής στη Γερμανία και στη Βρετανία, όπου απέκτησε φήμη στρατιωτικού άρπαγα, αλλά γενναίου. Ακολούθησε τον πατέρα του και στον ιουδαϊκό πόλεμο και σε αυτόν ανατέθηκε η διεύθυνση της πολιορκίας της Ιερουσαλήμ (70) όταν ο Βεσπασιανός ανακηρύχθηκε αυτοκράτορας. Ο Τ. κατόρθωσε να καταλάβει την πόλη, που την παρέδωσε έπειτα στη λεηλασία και στην καταστροφή, κατά την οποία κάηκε και ο μεγάλος ναός. Σε ανάμνηση της νίκης αυτής στήθηκε η αψίδα του Τ. που σώζεται ακόμα στη Ρώμη. Ο Βεσπασιανός τον χρησιμοποίησε στη διαχείριση των κυβερνητικών ζητημάτων, όπως τον είχε χρησιμοποιήσει και στα στρατιωτικά, και τον ονόμασε πρώτα Καίσαρα και έπειτα ύπατο, δηλαδή συμβασιλέα, τίτλο με τον οποίο ο Τ. άσκησε με εξαιρετική σκληρότητα τα καθήκοντα του κηδεμόνα της αυτοκρατορίας. Όταν διαδέχτηκε τον πατέρα του το 79, είδε την αυτοκρατορία του να πλήττεται από μεγάλα δεινά, όπως η έκρηξη του Βεζούβιου (79), η πυρκαγιά της Ρώμης (80) και η πανούκλα, κατά τα οποία έδειξε τέτοια γενναιοδωρία και μεγαλοψυχία, ώστε δίκαια να ονομαστεί χαρά του ανθρώπινου γένους, ή, κατά τον ορισμό του Σουητώνιου, βενιαμίν της ανθρωπότητας. Κατά τα λίγα χρόνια της βασιλείας του, χάρη στον ανθρωπισμό και στη μετριοπάθεια που έδειξε και στην πολιτική του, που ήταν περισσότερο ρωμαϊκή παρά ανατολίζουσα, όπως ήταν του πατέρα του, απέκτησε και τις συμπάθειες της αριστοκρατίας που δεν ήταν ικανοποιημένη από την προηγούμενη πολιτική δράση του. Πέθανε χωρίς να κατορθώσει να διορθώσει την κακή κατάσταση των οικονομικών της αυτοκρατορίας. Τον διαδέχτηκε ο αδελφός του Δομιτιανός. Η αψίδα του αυτοκράτορα Τίτου, στη Ρώμη.